. Start
. Historie
. India
. Nepal
. Kenia
. Foto/video
. Projecten
. Financiën
. Nieuws
. Links
.-.-.-.-.-.-.
1 april 2006
Onze kleine stichting (www.ontwikkelingswerktheokiewiet.nl) heeft vrijdag
27 januari jongstleden definitief besloten om geen aanvraag voor verlenging
te doen, voor de Verklaring van geen bezwaar van het CBF, die de stichting
tot 1 februari 2006 bezit.
De reden is de onoverkomelijk hoge kosten.
Deze bedragen voor de CBF Verklaring en de eraan verbonden beoordelingsverklaring
van een registeraccountant samen meer dan duizend euro per anderhalf jaar.
Met dit bedrag kan de stichting jaar in jaar uit veel betekenen voor de
kansarmen in Azië en Afrika. In drie jaar tijd kan met het bespaarde
geld een hele basisschool worden gebouwd in Nepal!
We draaien dus ieder dubbeltje om.
Een wereld van verschil met voorbeelden uit het volgende
relaas:
Hulporganisaties helpen vooral zichzelf
Nog schokkender vind ik de klachten van expats over hun eigen organisaties.
"1 op de 10 euro aan hulpgelden arriveert bij de doelgroep. Creatief
boekhouden maakt dat 8 op de 10 in de folders", zei een Afrikaanse
rot in het vak. Meer insiders bevestigen dit. Auto's, personeel, tickets,
etc., worden onder projecten voor de doelgroep geschaard. Dat is in meer
bedrijven het geval, maar bijna 90% van het hele projectbudget -met een
ideële doelstelling- is te zot.
Sommigen noemen het gelegitimeerde corruptie. Heel
veel geld gaat op aan salarissen van westerse consultants die Rwandezen
komen adviseren hoe te handelen. Dat heet 'capacity building', een wereldwijde
tactiek. In Cambodja bijvoorbeeld wordt jaarlijks 70 miljoen dollar aan
hulp uitgegeven aan 700 buitenlandse consultants: evenveel als het gezamenlijke
salaris van alle Cambodjaanse ambtenaren. Het dure advies slaat niet altijd
aan, of zoals een Ierse adviseuse het zei: 'No focker wants to have its
capacity built here.'
Uit: 'De klagende hulpexpat:Ben jij als cynisch?' www.worldexpat.nl/nl/werken/ontwikkelingswerk/Rwanda
Dat er tot op heden niets daadwerkelijk is gedaan voor kleine stichtingen
om te laten zien hoe transparant, efficiënt en effectief ze werken
ten opzichte van vele grote goede doelen is misschien geen raadsel.
Want hoe bedreigend is het voor menig organisaties
om de huisvesting, personeelskosten, uitvoeringskosten, naast de wervingskosten
in Nederland ook bekend te moeten maken?
Waar kleine organisaties dit allang doen en praktisch geen kosten maken
in Nederland, is dit bij de grote organisaties heel wat anders, het moet
minstens 50% zijn.
En de projecten in het veld waar soms 10% in plaats van 90% ter plaatse
komt, zoals in bovengenoemd artikel. En kleine organisaties die 5% uitvoeringskosten
hebben ter plaatse en dat nog besteden via de kansarmen zelf.
Er zit veel scheef in de goede doelen wereld.
Dure expats en consultants presteren soms bitter weinig, en vrijwilligers
draaien soms ongekend efficiënt en effectief.
Is het in de ontwikkelingssamenwerking eindelijk eens tijd voor het toepassen
van 'no cure no pay'?
En andersom de beste beloning voor hen die het best presteren?
Er zijn genoeg mogelijkheden voor toepassing, want er is 4,2 miljard euro
per jaar beschikbaar.
Met vriendelijke groet, Theo Kiewiet.
